Eindelijk herenigd
Met trillende handen zwaaide Ben de achterdeur open. De warmte van binnen gulpte naar buiten en droeg het gepiep van meer dan duizend jongen met zich mee. In een oogwenk stroomden de jongen naar voren, als een vloed van schubben en klauwen. De volwassenen wachtten, stil en rustig, terwijl hun kinderen de nacht in stroomden. Ben stapte achteruit, zijn hart klopte. Dit was geen invasie. Het was een reünie. En hij stond er middenin.
Page 65 of 70